Klisja Bullari

Ég var í gær að játa fyrir sjálfri mér að ég þjáist af fyrirtíðaspennu. Mér hefur aldrei dottið í hug að nefna þetta því nafni því í huga mér voru bara viðkvæmar konur sem þjást af þessu. En ég játa, ég er ein af þeim. 

Ég hef alla tíð bara verið nokkuð glaðlynd, það tók mig því nokkuð marga mánuði að átta mig á því að Ms. Hyde væri reglulegur gestur á föstum tíma. 

Reyndar þegar ég fékk einkenni hormónóreglu fyrir nokkrum árum þá þurfti mömmu til að segja mér tengslin, því ég er bara skussi og tengi ekki svona lagað. 

Að öllu jöfnu er ég bara trallandi og syngjandi sæl. Ég dansa við eldamennskuna, syng í sturtunni, tala hátt og mikið, hlæ eins og ég fái forstjórnalaun fyrir, á þó daga þar sem ég er ekki trallandi en samt nokkuð sátt, stundum döpur, stundum smá reið.

En svo einn daginn af einhverri góðri ástæðu fer ég að grenja. Og ég grenja allan daginn, þann næsta og jafnvel þar næsta.  Ég er einnig að kafna úr reiði. Þungur þrýstingur býr um sig í brjóstholinu og leitar leiða til að sprengja sig út. Mig langar að brjóta og bramla allt helvítis draslið og allt Þetta fólk sem er að gera mér lífið leitt má hoppa upp í fokkings rassgatið á sér. Vinkona mín gerir eitthvað af hugsunarleysi, ætla aldrei aftur að tala við hana. ALDREI! Unglingurinn kemur seint heim er ekkert búin að læra, það er ekki séns í fokking helvíti að ég muni borga framhaldsskóla fyrir þetta barn satans! Hún situr undir grimmdarlegum reiðilestri um hverslags helvítis fábjáni hún sé og að hún geri aldrei neitt! ALDREI! Og því fylgir svo grátur yfir óréttlæti heimsins. Vonda barn.

Ég hata allt og alla. 

Hata.

Svo fer ég að syngja og hlæja.

Bæjæbæbæbæbæ

"Etið grænmeti, ávexti og grófmeti því annars bíður helvíti handan við hornið. Sjúkdómar, næringarskortur og sveppafylltur ristill er það sem koma skal. Mjólk er af hinu illa! Hveiti er af hinu illa!". Það er nokkurnveginn svona sem ég skynja umræðuna um hvað sé best fyrir okkur.

Ég hlustaði að sjálfsögðu á þetta því ég vildi fá heilsuna mína aftur, ég vildi vera hraust og það var ekki hægt nema troða kroppinn fullan af grænmeti og hnetum. 

Fyrir rest ákvað ég að það var allt í lagi að vera minni manneskja og tók inn allt eitrið og út allan bjargvætinn (eða að mestu, ég er stundum óþekk). Ég drekk mjólk skammlaust og ét hveiti og sykur með ánægju. Skjaldkirtillinn sem er búinn að vera latur í tæp 3 ár er á góðu róli, ég sef á nóttunni, ég er betri í maganum, andleg líðan er betri, ég verð ekki lengur hundveik á blæðingum og fleira og fleira. 

Bráðum verð ég loks eins og venjulegt fólk, nema að sjálfsögðu ég get ekki borðað eins og meðaljón en ég er vön skítköstum í kringum það. 

Stuð

Bæjæbæbæbæbæ

Ef ég fæ einhverstaðar verki, svona eins og gengur og gerist með venjulegt fólk, þá fæ ég athugasemdir á borð við: "Þetta er ræktinni um að kenna", "Er 'etta ekki bara allt þetta þunga sem þú ert að taka?", "Eru þetta ekki allar þessar bjöllur og þetta allt sem þú lyftir?" o.s.frv.

Aldrei nokkurn tímann hef ég heyrt nokkurn kenna nokkru um þegar fólk sem stundar ekki ræktina fær verki einhverstaðar. það er bara eðlilegur hluti af daglegu lífi að kenna til einhverstaðar, nema að sjálfsögðu ef þú ert í ræktinni. 

Vitringarnir gúddera ekki að þetta sé líklegast frekar vinnan eða prjónaskapurinn. Að því sögðu þá eru góðar líkur á að ákveðnir verkir koma fram vegna þess að æfingar styrkja veikleika í líkamanum. Því ber að fagna því það er hægt að laga og verða heilli. Undirróttin er samt slæmir vanar sem þú iðkar dagsdaglega, þessar daglegu rútínur sem við hugsum ekki um.

En það get ég ekki sagt við vitringana þá mun heyrast - "sko! allt ræktinni að kenna!"

Bæjæbæbæbæbæ

Flestir fá sinn einstaka dag til að fagna tilveru sinni. Mæður, feður, bóndinn og frúin eiga sinn dag á árinu og hamingjuóskum er dreift eins og álfadufti.

En enginn óskar mér til hamingju af því að ég er einhleyp. 

Mér þætti ekkert leitt að fá í einn dag viðurkenningu á að ég sé kannski ekki einhver furðuvera, eins og margir halda að einhleypingar séu. 

Mér þætti sérstaklega gaman að fá hamingjuóskir frá tvíhleypingum sem gjarnan lyfta brúnum, opna augun vel, lyfta upp lófum og spyrja skrækum rómi "en af hverju ertu einhleyp???!!" 

Frá þessu fólki væri ég til í að fá blóm. 

Já, svo sannarlega. 

Bæjæbæbæbæbæ

Í um tvö ár eða meira (ég er löngu hætt að telja) hefur matur farið illa í mig. Það undarlega er að ég hef verið með einkenni nánast alla daga, nema þegar ég hef dottið í brauð og kleinuhringjaát.

Enn undarlegra er að grænmeti og ávextir fara illa í mig hvort sem ég hef borðað hrátt eða eldað. Það er í hæsta máti óeðlilegt. 

Jæja, ég hef verið að taka út fæðu og setja inn, tegundir og eina og eina fæðutegund en aldrei verið góð. Ég fór að fá munnþurrk og sæta rauða hringi við munnvik, fólk hélt þegar ég var að rembast við að vera fín með rauðan varalit að ég hefði varalitað svona flott út fyrir. 

Dóttir einnar sem ég þekki er með ofnæmi fyrir sítrus og ég mundi eftir að hún hafi talað um einkenni við munn. Því tók ég út sítrusávexti og varirnar urðu betri. En líðanin almennt ekki. 

Ég hringdi því blessaða konuna ég var með öll einkenni sem dóttir hennar var með. Hún sagði mér að taka út nánast allt grænmeti, alla ávexti, öll ber nema bláber, hnetur, möndlur, baunir, gróftmeti, lauka, nánast allt krydd og allan tilbúinn mat. 

Í gleðivímu yfir að þetta væri sko pottþétt það sem væri að hrjá mig tætti ég allt úr skápum og ók því með hraði heim í skápa systur minnar. 

Ég stoppaði ekki til að hugsa um að það væri smá líkur á að þetta væri ekki það sem væri að. 

Krossa bara fingur að svo sé. 

Bæjæbæbæbæbæ