Gleðilegt ár !

Árið hjá mér hefst eins og hjá mörgum öðrum, fullt af allskonar fyrirheitum. Ég set mér ekkert sérsakt áramótaheit en það er ýmislegt sem ég þykist ætla að laga á nýja árinu.

Það sem ég þykist ætla að vera eða gera er t.d: vera skipulögð, hafa gott plan í ræktinni, borða hollan og góðan mat, vera dugleg að halda yfirlit yfir óþolseinkenni, hafa hreint og fínt í kringum mig, meiri samskipti við vini og vandamenn, rækta góð samskipti við dótturina, vera dugleg að læra, vera betri manneskja og örugglega fullt annað.

Árið átti því að hefjast hjá mér með pompi og prakti og ýmis hjól áttu að snúast. 

En árið hófst á á pizzu, síðustu pizzunni með pizzusósu því tómatar (ásamt öðrum náttskuggum) fer illa í minn kropp. Einn dagur í veikindum var ekkert tiltökumál, ég mundi bara vera veik um kvöldið og allt í gúddí á fimmtudeginum. 

En ég var bara ekkert hraust á fimmtudeginum, en þá átti allt bara að hefjast á föstudeginum. Á fimmtudagskvöldinu var ég nýbúin að borða músíhnullunga með helling af súkkulaði. Ég strauk mér um magann af vellíðan eftir átið og hóf að lesa á pakkann. 

Miðað við mína forsögu þá les ég alltaf á pakkana. Ég las innihaldslýsinguna vel og vandlega við kaupin á þessum blessaða pakka. En fyrir neðan blessaða innihaldslýsinguna stóð: inniheldur m.a. bygg. 

Ég henti mér á stól og fór að hágráta, bygg er nefnilega eitur í minn kropp.

Ég grét það að ég mundi vera veik aftur deginum eftir og ég grét það að árið var að byrja illa. Árið átti að byrja vel!

Mér varð hugsað til gamlárs og hvað það var gaman þá, árið endaði vel. Þá rann það upp fyrir mér að það skiptir ekki máli hvernig byrjunin er, það er endirinn sem skiptir máli. Árið er bátsferð á árabát yfir Atlantshafið, stundum lyngt og stundum ekki. 

Bæjæbæbæbæbæ